Charakterystycznym i skrajnym przypadkiem procesu alienacji rodzicielskiej wydaje się życiorys młodej pary zamieszkującej u rodziców, która została odseparowana na przestrzeni lat od własnego dziecka – pięciolatki. Bezradność rodziców a do tego brak wsparcia społecznego połączonego z konformizmem sąsiadów i dodatkowo pozostałych członków rodziny stał się siłą napędową procesu alienacji rodzicielskiej.Ten przykład wydaje się wart szczególnej uwagi ze względu na fakt, że nie towarzyszy mu konflikt rodziców (na co wskazywanie może być częstym nadużyciem) lecz do potrzeby samorealizacji w świecie urojonym/wykreowanym przez alientora. Tu alienator realizuje wyłącznie własne potrzeby (dominacji, kontroli), nie licząc się z konsekwencjami dla zdrowia i życia alienowanego dziecka oraz rodzica. Alienatorka – w tym przypadku babcia pięciolatki, wykształcona kobieta o zgrozo pedagog! – od pierwszych dni intensywnie sprawowała opiekę nad wnuczką. Starała się przy takim zaznaczać, jakim sposobem bardzo zależy jej na spokojnym powrocie synowej do zdrowia, gdyż jako że jej samej nikt nigdy nie pomagał. Jeszcze będąc w Książki szpitalu pouczała pielęgniarki jakim sposobem powinny zajmować się dzieckiem (nie używała słowa wnuczka). W owym czasie nie napotkała sprzeciwu ze strony personelu medycznego-wręcz przeciwnie. Matka dziecka słyszała wielokrotnie jakim sposobem „świętą” kobietą może być teściowa. Dalsze lata młodych rodziców były tylko kontynuacją zachowań bądź eskalacją procesu alienacji rodzicielskiej. Młodzi rodzice na przestrzeni takich pięciu lat stosowali jedną znaną im bierną postawę „dla świętego spokoju, aby nie krzyczała, aby nie robiła na ten moment przykrości, aby się nie mściła”.
okazywanie rodzicom dziecka braku szacunku – werbalnie /niewerbalnie,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz